“Walka bogów powtarza się każdego dnia, ale aby Słońce mogło odnieść zwycięstwo, musi być silne i krzepkie, walczy ono bowiem z niezliczoną ilością gwiazd z północy i południa, a swoimi promieniami niby strzałami zmusza je do ucieczki”.
Alfanso Caso
Książka Alfonso Casa wydana w Meksyku w 1953 roku – w przejrzysty sposób przybliża nam kulturę Azteków, stawiając nacisk na religię jaką te plemię wyznawało. Aztekowie czuli się wybrani przez Słońce. Ich mitycznym zadaniem było dokarmiać Słońce, najlepiej poprzez wojnę, która pełniła funkcję kultu. Nie walczono dla podbicia terenu, ale dla zapewnienia sobie niewolników, których składano w ofierze Słońcu.
Oczywiście panteon azteckich bogów był bardzo skomplikowany. Meksyk i Ameryka Środkowa to wielobóstwo, przy czym podporządkowane kultowi Słońca.
Jednym z ciekawszych i ważniejszych bogów był dla Azteków Tlalok – bóg powodujący kiełkowanie, odpowiedzialny za deszcz i błyskawice. Zazwyczaj przyjazny ludziom, wielokrotnie jednak czynił im zło, choćby w postaci gradu, powodzi i nawałnic burzowych. Aby go przebłagać składano ofiary z dzieci.
Wielce interesująca jest sprawa wiary w zaświaty.
“Według wierzeń azteckich o miejscu dokąd udaje się dusza człowieka po śmierci, decyduje nie jego zachowanie w życiu doczesnym, ale rodzaj śmierci i to, czym się on zajmował”.
Alfonso Caso
Słońce posiada dwa raje – “Dom Słońca”, do którego trafiają wojownicy, a także ofiary złożone w ofierze oraz “Dom Kukurydzy” dla kobiet, które zmarły w połogu. Reszta dusz ma swoją drogę przez kolejne piekła, gdzie poddawane są magicznym rytuałom. Wyjątkiem są dusze zmarłych na skutek trądu, zabicia piorunem czy topielców – one udają się do raju boga Tlaloca.
To dokładne studium religijności Mezoameryki szeroko pokazuje skomplikowany system wierzeń i szczególne podporządkowanie kultowi bogów. “Istniało bowiem przekonanie, że człowiek nie jest w stanie sam rozwiązywać swoich własnych problemów, może jedynie błagać bogów, aby oni je rozwiązali i ulitowali się nad ludźmi”.
Tekst BPK
