Kilkudniowy cykl obrzędowy związany z pożegnaniem zimy i powitaniem wiosny. Okres zwyczajów i obrzędów, które dawniej oznaczały symboliczne przepędzenie zimy – spalenia słomianej kukły (Ogień – jako symbol Boga Słońca na ziemi). Ludzie Słońca nie traktują jednak zimy jako „złej”, którą przepędzają, lecz rozwinęliśmy twórczo tę tradycję i przekształciliśmy jego znaczenie: mówimy nie o „przepędzeniu” zimy, ale o pożegnaniu zimy i przejściu do kolejnego etapu w cyklu zmiany pór roku. Tradycyjny rytuał, odbywający się przy grze na instrumentach, krzykach, hałasach obrzędowych, które mają symbolicznie przegonić zimę, rozwinęliśmy w kierunku czuwania wiosennego, tj. towarzyszeniu. „przebudzenia Słońca” – odbywają się wspólne „czuwania” przy ognisku (symbol Słońca), wyrażanie radości poprzez wspólnotowe śpiewy, tańce wokół ognia.
Inne obrzędy i praktyki, sprawowane również indywidualnie, harmonizujące ze Słońcem w tym okresie, to: okadzanie domów ziołami, sadzenie roślin, wietrzenie domów (przeganianie zimowej, martwej energii). Porządki w sferze materialnej (dom, ogródek, dzielnica – sprzątanie osiedla czy okolicznych miejsca jako wspólnota), ale również porządki w sferze duchowej: kończenie konfliktów, wyjaśnianie nieporozumień, refleksja nad własnym postępowaniem w przygotowaniu na nadejście nowego cyklu, a z nim nowej szansy na dobre życie.
Cykl kończy Śniadanie u Słońca w gronie rodzinnym lub przyjacielskim jako przywitanie nowej pory roku, rozpoczęcie nowego cyklu. Spożywanie potraw z jaj i nowalijek, składnie życzeń. Wymiana polnym, własnoręcznie zebranym kwiatkiem / sadzonką – zwiastunem nowego życia.
