Sumerom zawdzięcza ludzkość stworzenie bibliotek, archiwów i literatury pięknej, przede wszystkim zaś prawzór wielkiego bohaterskiego poematu epickiego”
Zenon Kosidowski
Znana na rynku literackim już od 1956 roku książka Zenona Kosidowskiego Gdy Słońce było Bogiem to klasyk podróżniczy, archeologiczny, wierzeniowy. Odległe od siebie światy Mezopotamii, Egiptu, Egei i Ameryki Środkowej łączy bogactwo ówczesnych cywilizacji wyławiane przez pasjonatów archeologii. I są to nie tylko naukowcy, ale awanturnicy, szaleńcy, prości badacze gotowi na przygodę, na badanie historii.
Ta książka to wciągająca historia ludzkiej myśli. Opowieści historyczne w niej zawarte podawana są przez autora w pasjonujący sposób, co zdarza się bardzo rzadko – biorąc pod uwagę rzeczowość przekazu w połączeniu z legendarnym charakterem relacji. Mnie wyjątkowo pasjonuje część o Egipcie i wyjątkowym faraonie Amenhotepie. Warto zwrócić uwagę na tego człowieka.
„Pierwszym w dziejach Egiptu ośrodkiem religijnym było miasto Heliopolis, gdzie oddawano kult boga Słońca RA. Jednak bóg Ra musiał ustąpić przed nową, wyższą koncepcją boga abstrakcyjnego, którego faraon Amenhotep IV (Echnaton) nazwał Atonem, czyli tarczą słońca. Symbolem tego boga był wizerunek Słońca z promieniami zakończonymi ludzkimi dłońmi. Był jedynym we wszechświecie bogiem, bezosobowym i niewidzialnym, siłą, która stworzyła słońce i jest praźródłem wszystkiego, co żyje i rośnie na ziemi”.
Zdumiewającą rzeczą jest, że Amenhotep stworzył monoteistyczną religię, nie mając żadnego wzoru historycznego, na którym mógłby się oprzeć. Z tych względów należy go uważać nie tylko za oryginalnego myśliciela religijnego, lecz również za prekursora wszystkich późniejszych twórców monoteistycznych systemów religijnych”.
„ O jakże pełen czaru jest twój wschód na niebie, Atonie żywy, sprawco życia! Gdy tylko jawisz się na widnokręgu, Wszystkie krainy pławią się w tym pięknie. Boś ty promienny, wzniosły i daleki ponad nami. Ziemię, coś stworzył, pieścisz ramionami swoich blasków”
Tekst: BPK
